Meditaties

WERELDGEBEDSDAG  2023

Beste mensen,
Ons land is één van de 173 landen die vandaag 24 uur lang mondiaal met elkaar verbonden zijn in een dag van gebed. Badhoevedorp doet er al jarenlang graag aan mee.  Wereldgebedsdag verenigt een grote kring van mensen over de hele wereld in een keten van gebed: samen bidden, samen vieren en samen delen. Hoop en wanhoop, vreugde en verdriet, mogelijkheden en schijnbaar onoplosbare problemen worden wereldwijd met elkaar gedeeld, kortom, het koestert een gevoel van saamhorigheid en verbondenheid in een wereld waar het  ‘ieder voor zich’ en het eigenbelang de norm is. Wereldgebedsdag :  een prachtig voorbeeld van oecumene!
Dit jaar is de viering voorbereid door vrouwen uit Taiwan. Weet u dat ik eigenlijk niet goed wist waar Taiwan precies ligt. Ik weet niet of u het weet. Misschien is iemand van u er wel eens geweest, maar ik had er geen beeld bij. Taiwan  is een eiland in de Stille Oceaan of eigenlijk is het een land van eilanden. Het belangrijkste eiland ligt tussen Japan en de Filippijnen. De kleuren geel en groen (zoals u ze hier ziet) staan voor het land en blauw voor de zee.     Ook Taiwan en de omliggende eilanden weten, vanwege de ligging, heel goed wat aardbevingen zijn. Ik las dat in september 1999 de meest rampzalige aardbeving plaats vond met duizenden slachtoffers. En wat dat betekent daar hebben we  in de afgelopen weken  heel wat onvoorstelbare beelden van gezien.                                 

Een kunstenares uit Taiwan heeft deze afbeelding geschilderd. We zien twee biddende vrouwen: de één bidt in stilte en de ander heft de handen omhoog in het donker. Beiden verwachten ze de redding van boven. We zien twee bedreigde diersoorten: de fazant en de lepelaar. Beiden zijn van unieke betekenis voor het volk van Taiwan. De orchideeen  en het groene gras zijn de trots van Taiwan.
Als thema is door de vrouwen uit Taiwan gekozen  “Zichtbaar geloven”. Dat thema hebben ze ontleend aan een paar verzen uit de brief van de apostel Paulus aan de gemeente in Efeze waar hij schrijft:  ‘’Ik heb gehoord dat jullie in de Heer Jezus geloven”. Paulus dankt God dat de Efeziers leven vanuit hun geloof en hun liefde. De nadruk in dit Schriftgedeelte ligt op het dankgebed en de lofprijzing, en dat heeft de vrouwen in Taiwan geïnspireerd. We horen het door de hele liturgie heen. In hun geloofsverhalen, horen we hoe ze in moeilijke tijden de hoop en het geloof niet verloren hebben, maar bleven vertrouwen tegen de klippen op. Ze bleven erop vertrouwen dat God hun bevrijder was, en ze hebben geprobeerd om dat geloof handen en voeten te geven. Als we horen van hun geloofsverhalen treden we het leven van anderen binnen, mensen hier ver vandaan die wereldwijd woorden ter bemoediging willen spreken over hun geloof in de vernieuwing van het bestaan, ook als leven strijden is en voor velen onleefbaar omdat alles hen is ontnomen:  gezin, familie, huis en haard, zoveel doden door oorlog, armoede of natuurgeweld. En we luisteren naar hen met  respect, ieder op onze eigen manier, ook al kost het ons misschien moeite om een weg te zien in de woestijn van het leven.
‘Zichtbaar geloven’, hoe doe je dat?  Is dat niet wat teveel gevraagd in deze tijd van dreiging, van crises, van zoveel slachtoffers en van regimes waar het leven juist voor vrouwen een hel is? Ik weet het, het is van alle tijden, maar juist daarom: is geloof niet ook steeds een aangevochten geloof?  Vertrouwen, hoe doe je dat ? Hoe houden we elkaar vast in de wereld en in de samenleving? Hoe zijn we ‘het zout der aarde’ in onze eigen steeds verder polariserende samenleving, ‘ het licht voor de wereld’  waarin de duisternis steeds weer het licht verdrijft? Is geloven niet meer iets voor de binnenkamer? Dat zijn echt geen gemakkelijke vragen. Ik denk dat  we er simpelweg vaak te klein voor zijn om ze het hoofd te bieden. Hoe zit het toch met dat Koninkrijk? Het lijkt vaak verder weg dan ooit.
Paulus zegt in deze brief aan de gemeente van Efeze dat hij voor hen bidt in het vertrouwen dat zij een geest van wijsheid en inzicht zouden ontvangen en God zouden kennen door het licht en de inspiratie van de Heilige Geest.  Dat ze drie waarheden zouden mogen zien: de hoop waartoe God de discipelen heeft geroepen, de rijkdom van Gods erfenis en de hoogte en diepte van de liefde van Christus.  Hoop, rijkdom en liefde: het zijn heel grote woorden in een tijd waarin de werkelijkheid van het nieuws ons eerder het gevoel geeft dat we godverlatenheid zien. Als ik de beelden zie dan komen de vragen heel dichtbij: ‘wat moet ik nou’, ‘wat kan ik’, ‘waarin toont zich mijn geloof’? Is er onder ons nog vertrouwen te vinden? De centrale vraag die de vrouwen van Taiwan vandaag stellen is : ‘’hoe zal God zichtbaar en voelbaar worden onder en in ons?” Nee, niet alleen in de binnenkamer, daar gaat het niet om, denk ik. Het gaat om de wereld, de kosmos, het onvoorstelbaar grote en jouw plaats daarin. Zo kunnen we alleen bij onszelf komen: buitenom en niet binnendoor.  Zijn we in staat om te blijven zoeken of we  de Stem van die wonderlijk vreemde God soms mochten horen die vrede en recht wil brengen door onze daden heen.  God gaat zijn ongekende gang…..Het blijft een mysterie. De vrouwen van Taiwan vertellen ons met hun keuze voor de woorden van Paulus dat ze ondanks alles  een trouwe en genadige God hebben leren kennen en de hoop en het geloof in Zijn Koninkrijk hebben mogen behouden. De liefde van Christus werd zichtbaar door hun daden op vele terreinen van de samenleving in Taiwan. Levende liefde, als beeld van een God die troost. Ze willen ons zeggen: probeer het maar, waar ook ter wereld: ‘’V ertrouw Hem waar Hij gaat.’’ Als je dat aandurft, en dat wens ik ons allen toe, dan ontdek je misschien wat je kunt doen. Hoe we de hoop op een betere wereld zichtbaar kunnen maken.   

Vaclav Havel, de Tjechische schrijver en politicus, heeft over die hoop mooie woorden gezegd: