Media

Ter illustratie het volgende: omdat ik een paar dagen in een klooster een plekje zocht kwam ik er achter dat dat niet eenvoudig was te regelen op korte termijn; vele plaatsen waren vol. Ik maakte er uit op dat het verlangen naar bezinning en ontmoeting breed aanwezig is.
Het Klooster van Heeswijk-Dinther, werd de plek waar ik uiteindelijk terecht kon bij de de Norbertijnen, monniken die dicht bij de gemeenschap staan en gasten graag verwelkomen. Je eet er gewoon mee in de refter (eetzaal) en ’s morgens ben je ook voor een kop koffie in hun huiskamer welkom en dat biedt dan kansen tot ontmoeting en kennismaking op een persoonlijke manier.
Vele orden waaronder deze hebben ‘Bid en Werk’ in hun blazoen staan en dat inspireert. Als ik onze kerkge-meenschap zie dan zou ik ons wensen iets meer van die contemplatieve kant op het spoor te komen. Niet omdat het niet goed zou zijn om te werken en actief gemeente te zijn, maar de weg van de bezinning is in feite moeilij-ker. Hoe maak je het je eigen?
Wekelijks een half uur in kleine kring mediteren in stilte in onze Stiltekapel misschien?
Kerkzijn is altijd wel een sociaal gebeuren geweest en activisme werd en wordt vaak als een ‘pré’ gezien.(met name onder gereformeerden) Als contrast met ‘ingeslapen’ behoudender gemeenten. Maar dat neemt niet weg dat actief worden voor iets ook wel eenvoudiger is dan het bereiken van bezinning en de diepere laag van de contem-platie en het gebed. Toch lukt het her en der ook gewone wijkgemeentes wel om het contemplatieve karakter en de bezinning in hun structuur van werken in te bouwen, al vraagt dat iets anders. Om stil te worden heb je echt wel tijd en aandacht nodig. Maar wat je tot nog toe minder gewend bent is te leren, en de Veertigdagentijd is bij uitstek geschikt om eens voor jezelf iets anders te proberen.
Is het plaatsnemen, of beter nog ons binnenkomen in de kerk voor af aan het begin van onze viering op de zon-dagmorgen al gericht op openstaan en op ontmoeting met de onverwacht Andere?
Hoe kunnen we zó vasten dat we dichter bij God komen was mijn beginvraag. De vraag is niet juist gesteld denk ik nu. Hoe kunnen we zó vasten dat de Eeuwige toegang tot ons krijgt en ingang vindt in ons bestaan.